Egyptian Islamic Jihad (EIJ), zwany także al-Jihad, Egipska organizacja ekstremistyczna, która powstała pod koniec lat 70. i rozwinęła się w potężną siłę w latach 80. i 90. egipski Islamski Dżihad (EIJ) sprzymierzył się z siecią al-Kaidy pod koniec lat 90., a obie grupy połączyły się w 2001 roku.
EIJ połączył się z różnymi mniejszymi ugrupowaniami bojowymi pod koniec lat 70.pod przywództwem Muhammada Abd al-Salama Faraja. Jego traktat Al-Farīṣah al-ghāṣibah (1981; Zaniedbany obowiązek), który nakłaniał muzułmanów do użycia przemocy w celu utworzenia Państwa Islamskiego, stał się ideologiczną platformą grupy. 6 października 1981 członkowie EIJ przebrani za żołnierzy dokonali zamachu na egipskiego Presa. Anwar Sadat, strzelając do niego przed egipskimi kamerami telewizyjnymi podczas parady wojskowej. Następnie doszło do represji, w wyniku których większość przywódców organizacji została uwięziona. W tym okresie załamania wewnątrz EIJ nasiliły się, a górne skrzydło grupy rozpadło się, tworząc niezależną organizację al-Dżamāṣah al-Islāmiyyah („Grupa Islamska”), pod przywództwem Omara Abdela Rahmana.
w latach 80.wielu członków EIJ opuściło Egipt, aby wziąć udział w afgańskiej wojnie partyzanckiej przeciwko okupacji, która nastąpiła po radzieckiej inwazji na Afganistan. To właśnie w Peszawarze, w Pakistanie, przywódcy EIJ Sayyid Imam al-Sharif i Ayman al-Zawahiri zapoznali się z saudyjskim finansistą i organizatorem Osamą bin Ladenem, który założył sieć al-Kaidy pod koniec lat 80.
wkrótce po wycofaniu się ZSRR z Afganistanu w 1989 roku, Sharif, Zawahiri i inni przywódcy eij dołączyli do bin Ladena w Chartumie, gdzie gościł go rząd Sudanu. Powiązania między EIJ a al-Kaidą nadal się pogłębiały. Weterani EIJ stanowili znaczną część wyższego kierownictwa al-Kaidy, podczas gdy EIJ polegał na al-Kaidzie w planowaniu i przeprowadzaniu operacji zbrojnych przeciwko Egipskiemu rządowi. EIJ przyznał się do udaremnienia zamachów na Ministra Spraw Wewnętrznych Hassana al-Alfi w sierpniu 1993 i premiera Atefa Sedky ’ ego w listopadzie 1993. Te ataki, wraz z nieudaną próbą zamachu na egipskiego Presa. Hosni Mubarak podczas wizyty w Etiopii w czerwcu 1995 roku sprowokował miażdżące represje wobec grupy wewnątrz Egiptu, zmuszając grupę do znajdowania celów za granicą. Najgroźniejszym atakiem EIJ był zamach bombowy na egipską ambasadę w Islamabadzie w Pakistanie w listopadzie 1995 roku, w wyniku którego zginęło 17 osób. Jednak EIJ został w dużej mierze przyćmiony przez al-Dżamāṣah al-Islāmiyyah, który prowadził krwawą kampanię wewnątrz Egiptu, zabijając licznych urzędników, cywilów i zagranicznych turystów.
EIJ i al-Kaida ogłosiły formalny sojusz w 1998 roku, a obie grupy połączyły się w pełni w 2001 roku. Zawahiri został zastępcą Osamy bin Ladena i był powiązany z zamachami na World Trade Center i Pentagon 11 września 2001.
W połowie 2007 roku, w ramach programu „deradykalizacja”, Egipt uwolnił ponad 130 uwięzionych członków EIJ w zamian za wyrzeczenie się przemocy. W tym samym roku ukazał się szereg publikacji Sayyida imama al-Szarifa, który wyrzekł się terroryzmu jako nie-Islamskiego. Pisma Sharifa wyciągnęły długie obalenia z Zawahiriego.