cel: często podejrzewa się niedożywienie u pacjentów, gdy stężenie albumin lub prealbuminy w surowicy jest niskie. Zapytaliśmy, czy środki te są rzeczywiście niskie u osób niedożywionych, jeśli nie występują choroby zapalne.
metody: Przeprowadziliśmy systematyczny przegląd w celu zidentyfikowania zdrowych osób, które były poważnie pozbawione składników odżywczych z powodu słabego dostępu do żywności lub niechęci do jedzenia. Wykluczyliśmy dzieci i kobiety w ciąży. Zestawiliśmy dostępne miary spożycia składników odżywczych, antropometrii, albumin surowicy i prealbuminy oraz, jeśli są dostępne, zmiany tych miar podczas interwencji żywieniowej.
wyniki: U zdrowych osób stężenie albumin w surowicy i prealbuminy pozostawało w normie pomimo znacznego niedoboru składników odżywczych aż do skrajnego głodu, czyli wskaźnika masy ciała <12 lub więcej niż 6 tygodni głodu.
wnioski: u tych zdrowych osób stężenie albumin i prealbuminy w surowicy nie jest ” wskaźnikiem stanu odżywienia.”Markery” nie zidentyfikowały osób z ciężkim niedożywieniem białkowo-kalorycznym aż do ekstremalnego głodu. Oznacza to, że nie udało im się zidentyfikować zdrowych osób, które skorzystałyby ze wsparcia żywieniowego, stając się nienormalne tylko wtedy, gdy głód był już oczywisty. Natomiast stężenie albumin i prealbuminy w surowicy krwi szybko spada wraz z urazem lub chorobą, niezależnie od spożycia składników odżywczych. Są ujemnymi reaktantami ostrej fazy. Gdy środki te są niskie u chorych, nie można zakładać, że odzwierciedlają niedostatek żywieniowy. Decyzje dotyczące wsparcia żywieniowego powinny opierać się na dowodach znaczących korzyści z tego leczenia, a nie na ocenie „markerów żywieniowych.”